اشعار

صبــوری به پای تو سر می گذارد            غــمت داغ ها بر جــگـر می گذارد

كــمـی خـواستم از غـريبی بگـويم            نه! اين بغض سنگی مگر می گذارد؟

و من نيستم بدتر از مــرد شــامـی            نــگـاه تـو در مـن اثــر مـی گـذارد

كـريمی كه از كــودكي می شنـاسم            قدم روي اين چــشــم تـر می گذارد

دلـم بـاز با يــاد غــم هــــايت آقــا            غـريـبـانـه سـر روی در می گـذارد

چه بد با تو تا كــرد دنيــای پـستی            كه بـر ســاقــۀ گـل تــبـر می گذارد

و هر كس كه كمتر شكايت كـند آه             به دوشـش غــمِ بيـشـتر می گـذارد

نمك ريخت يك شهر بر زخم مردی            كه دنـدان به روی جگــر می گذارد

درکرم خانه حق سفره به نام حسن است           عرش تا فرش خدا رحمت عام حسن است

بی حـرم شد که بدانند همه مادری است            ورنه در زاویه عرش، مقام حسن است

هـرکـــه آمـــد به در خـانــۀ او آقـا شـد            ناز عشـاق کـشـیدن ز مرام حسن است

حرم و نام و وجودش همه شد وقف حسین            هر حسینیه که برپاست خیام حسن است

دست ما نیست اگر سـینـه زن اربـابـیـم            این مـسلمانی ایران ز کلام حسن است

هرکه خونش حسنی شد ز خودی حرف شنید           غربت از روز ازل بادۀ جام حسن است

تا زمــانی که خــدائی خـدا پـا برجـاست            پرچم حُسن حسن در همه عالم بالاست

خـدا به طالع تان مُـهر پــادشاهي زد            به سينـۀ احـدی دست رد نخواهی زد

در آسمان سخاوت يگــانه خورشيدی            تمام زنـدگی ات  را سه بار بخـشـيدی

گدا ز كوی تو هرگز نرفته نـاراضی            عزيز فاطمه! از بسكه دست و دل بازی

مدينه شـاهد حرفم: فـقـير سرگشــتــه            هميشه دست پر از محضر تو برگشته

به لطف خنده تان شام غـم سحر گردد            نـشــد كه سائـل تان نـا اميـد بـرگـردد

خـدا بــه شهـد لـبت مــزۀ رطب داده            كــريــم آل مــحــمـد تو را لـقـب داده

تبـسم نمكين ت چــقـدر شيــرين است            دواي درد يتـيم و فقير و مسكين است

خوشا به حال گدايی كه چون شما دارد            در اين حـرم چـقـدر او برو بيـا دارد

گره گشايی ات از كار خَلق،ارث علی است            مقـام اولی جود و بخششت ازلی است

به حج خانۀ  دلبر چه سـاده می رفتی            همه سواره ولي تـو، پــيــاده می رفتی

شما ز بسكه كـريم و گره گـشا بـودی            دل كــويــر به فــكـر پـيــاده ها بـودی

امــام رأفـت دوران بـي مـرامی هـــا            نشسته اي سر يك سفـره با جـذامی ها

خيـال كـن كه مـنم يـك جـذامی ام آقـا            نــيــازمـنـد نــگــــاه و سـلامـی ام آقـا

چـقدر مثل عـلـی از زمـانه رنجـيدی            سـلام داده، جـــواب سـلام نـشـنـيـدی

امـام برهـه ی تـزويـرهـای بـسياری            به وقت رفتن مسجد، زره به تن داری

كــريــــم شهر مدينـه، غـريب افـتادم            به جان مادرت آقا، بـرس به فــريادم

قسم به حُرمت اين ماه حق نگـاهی كن            به دست خالي اين مستحق نگـاهی كن

 بگيــر دست مـرا، دست بسـته ام آقـا            ضرر زدم به خودم، ورشكـسته ام آقا

دل از حساب قنوت تو سود می گيرد            دعای دست رحيمت چه زود می گيرد!

براي مــدح تو گـويند شعـر احساسی            به واژه های «در» و«ميخ» و«كوچه» حساسی

چه شدكه بغض گلوگير گوشه گيرت كرد            كـدام حادثه اين گونه زود پيـرت كرد

چگونه اين همه غم دردل شما جا شد            بگو كه عـاقبت آن گوشواره پيدا شد؟